MMA een sport of spektakel?
Langzaamaan kunnen we concluderen dat MMA een mainstream sport begint te worden. Het is een
sport die verrees uit de mythes van het vinden van de ultieme krijger en diens vechtstijl. Zelfs in mijn
jeugd heeft ’t altijd gespeeld en ’t werd gevoed door films als “Bloodsport” of “Best of the best” en wat
eerder had je natuurlijk “Enter the dragon”.
Het is een sport die niet gebouwd werd op de structuur van sportbonden, maar door vechtscholen
die uitgenodigd werden om hun beste vechters naar Japan te sturen om te strijden voor ’t land en de
eer van hun vechtschool. Heerlijk om vroeger Bas Rutten, Remco Pardoel, Gilbert Yvel of Marloes
Coenen te zien.
Jarenlang werd de sport bepaald door de vechtorganisaties. Pride, die jaarlijks een paar vechtgala’s
hadden, waarvan wij altijd benieuwd waren welke sterren de nieuwjaarsgala zouden bezetten.
Heerlijke tijden waren dat, de Sakuraba (catch wrestling) met de Gracie familie (Brazilian Jiu Jitsu)
vete of de ChuteBox dominantie, waar “Muay Thai-MMA” sterren als Murilo Ninja Rua, Wanderlei
Silva, Shogun Rua, Pele en Anderson Silva de dienst uitmaakten. Amerikanen zoals Rampage
Jackson, Don Frye, Ken Shamrock, Dan Henderson en Mark Kerr de krijgers waren met worstelen als
hun basis vechtsport en ground en pound hun “truukje” was (kanttekening dat Ken Shamrock een
shooter/catch wrestler was).
De UFC stuurde hun activiteiten meer richting het model van Pro-Wrestling. Een organisatie die van
stad naar stad gaat en lokale vechters de kansen geeft met hun gevestigde UFC vechters. Hierin ligt
ook gelijk volgens mij de oorsprong van het verschil. In Japan ging het meer om de vechtsport en de
respect die daarbij kwam, vechters waren helden verliezen was ook niet zozeer slecht als de vechter
maar streed naar de bushido waardes. In de VS en dan de UFC ging/gaat het meer om je
vecht-record. De onverslaanbaarheid wordt verkocht en/of je pay-per-views kan verkopen.
De vraag is nu of MMA een sportmodel krijgt of dat ’t een spektakelsport blijft. M-5 had een hele
interessante model, waar landen een m-5 top-team creëerden in verschillende landen en dan ten
strijde trokken tegen elkaar. Een spektakelsport zal veel geld opleveren en heeft meer potentie om
een publiek aan zich te binden. MMA heeft echter ook de mogelijkheid om een echte (Olympische)
sport te worden zoals Judo. In zo’n model wordt er echter gevraagd naar een logische en
“eerlijkere” model van titel uitdagers. Zo zal een geweldenaar als Gegard Mousasi veel eerder een
gooi naar de titel krijgen en niet dat dit belemmerd wordt, omdat hij commercieel minder potentie heeft
voor de UFC.
Ikzelf ben een purist en wil graag dat de besten tegen de besten vechten. Een martial artist leert en
schaaft aan zijn vechtkunst jarenlang en op basis van die investering verdienen ze een kans om zich
te meten met de besten. Conor Mcgregor en Brock Lesnar verkopen, maar vele vechters zien hun
kansen op onsterfelijkheid wegsmelten met alle circus-taferelen die bij zulke showmannen komen
kijken.
MMA zit nu in zijn fast-food fase, maar ja dat is nog steeds beter dan honger lijden.
Eet smakelijk zou ik zeggen.
